Mijn weg naar Creabundalo

Als kind verslond ik de Tarzan-boeken. Met mijn vrienden droomde ik ervan om net als Tarzan te leven: vrij in de natuur, sterk, creatief en ongebonden.

Tarzan sprak in die verhalen ook apentaal. En uit die taal kwam een woord dat bij ons is blijven hangen: Creabundalo. Voor ons werd het een symbool, een soort codewoord voor die wereld waarin alles nog mogelijk was, waarin je in verbinding stond met de natuur en je verbeelding geen grenzen kende.

Jaren later, in Thailand, tijdens gesprekken met mensen, kwam dat woord opnieuw boven. Het raakte me, omdat het me herinnerde aan die kinderlijke onbevangenheid die we onderweg vaak verliezen. Het deed me beseffen dat spiritualiteit daar juist begint: in spel, verbeelding en vrijheid.

Na meer dan dertig jaar in de functionele kant van ICT had ik gezien hoe mensen hun waarheden uitbesteden aan systemen en instituties. Creabundalo herinnerde me eraan dat we juist weer eigenaarschap moeten nemen over onze eigen waarheden.

Zo werd Creabundalo meer dan een jeugdherinnering. Het groeide uit tot een stichting en een beweging: een plek waar spiritualiteit en technologie elkaar versterken, en waar we bouwen aan een gemeenschap die eerlijk, speels en autonoom is.